Hunt: Showdown - When Shadows Dance

To DLC zawiera jednego legendarnego łowcę, dwie legendarne bronie oraz jedno legendarny przedmiot narzędzie: – Hayalî (legendarny łowca) – Karagöz (legendarny Springfield 1866) – Hacivat (legendarny Scottfield Model 3 Swift) – Lamba (legendarna mina alarmująca) Lalkarz cieni daje się czasem przekonać do zaprezentowania swoich umiejętności w nocy przy tańczącym ogniu i pod warunkiem, że w mroku nie czają się lubieżne spojrzenia. Wyciąga wtedy wytarty materiał i przedstawia widowni błyskotliwego Karagöza oraz butnego Hacivata. Tłumaczenie Hayalîego z języka tureckiego może nie jest idealne, ale nawet najpoważniejsi łowcy śmieją się do rozpuku, widząc przepychanki Karagöza i Hacivata. Życie Hayalîego przesłaniają opowieści i zagadki, co wynika z tego, że jego umysł rozdzielił się na dwie części. Wiadomo o nim jednak kilka rzeczy. Był kiedyś kimś w rodzaju heroicznego żołnierza, najwyraźniej znał go nawet ówczesny sułtan z dynastii Osmanów. Za dnia walczył, a noce spędzał, dbając o morale poprzez urządzanie pokazów cieni – sztuki tej nauczył go ojciec. Stało się jednak coś, co zmusiło go do podróży do Ameryki. Tam postanowił uciec od rozlewu krwi i dołączał do wędrujących cyrków, złupionych wesołych miasteczek i przerażających pokazów. Takie życie jednak mu nie wystarczało. Szybko powrócił do łowów pod osłoną cieni i naganiania zwierzyny ku jej śmierci. Gdy pokaz Hayalîego trwa zbyt długo, granice między światłem a cieniem zacierają się. Ruchy Karagöza i Hacivata stają się niesamowicie płynne, dialogi brzmią niemal zbyt realnie, początkowo płaskie ciała nabierają głębi, a wytarta tkanina życia. Wtedy Karagöz i Hacivat opowiadają historię, która nie pochodzi z Turcji. Dwóch przyjaciół, choć teraz są dla siebie czymś więcej, spotyka nieszczęście: Hacivat jest uwięziony w tureckiej złotej klatce – w ciemnej celi lub bogato zdobionym pokoju. Karagöz wymyśla plan. Urządzają między sobą krwawą walkę, podczas której twarze obu przekształcają się nie do poznania. Następnie godzą się i opatrują swoje rany. Jeden z nich może wyjść z potrzasku, lecz drugi musi w nim pozostać. Obie postacie opuszczają scenę, wypowiadając znane słowa Karagöza: Oby moje wykroczenia zostały wybaczone.